De Toekomst, de Gruyter & Hairfashion
Deze hoek van het Brouwersplein heeft een rijke geschiedenis. Er is hier heel wat verhandeld, maar ook de kapsels van de dames uit de buurt zijn hier in vorm geföhnd. En de buurtroddels zijn hier ruimschoots gedeeld.
een landelijke keten
Een wijk met toekomst
Vanaf de jaren dertig kon je hier op nummer 5 terecht voor je dagelijkse boodschappen bij Kruidenier de Toekomst, een winkel van de familie Joosten. Je werd er persoonlijk geholpen, winkelwagentjes en streepjescodes bestonden nog niet. Niets was nog voorverpakt, alles werd rechtstreeks voor je afgewogen en ingepakt. Zat je even krap, dan kon je de boodschappen op laten schrijven en op een ander moment komen betalen.
In 1953 opende op nummer 6 de Gruyter. De Gruyter was een landelijke keten opgericht in Den Bosch. Op het hoogtepunt waren er meer dan 550 winkels en bijna 7.500 werknemers in heel Nederland. De winkels van De Gruyter waren bij voorkeur op een hoek gevestigd en hadden vaak een opvallende architectuur, waardoor sommige voormalige winkels nog steeds te herkennen zijn. Kenmerkend waren veelal de blauw geglazuurde tegels aan de gevel. De winkels kenmerkten zich verder door luxueuze interieurs, waarbij gebruik werd gemaakt van koper, tegeltableaus, kristallen kroonluchters en houten voorraadbakken. De Gruyter had als verkoopstrategie 10% korting bij inlevering van de kassabonnen. De slagzin van De Gruyter luidde dan ook: En betere waar èn tien procent, alleen De Gruyter. Hierdoor werden trouwe klanten beloond en had men een extra middel om de filiaalchefs te controleren. Omdat De Gruyter alleen producten van eigen merk verkocht, waren de brutoprijzen niet te vergelijken met die van anderen. Toen in de jaren 70 de eerste supermarkten opkwamen, zoals we die nu kennen, werd de concurrentie te groot en is de zaak gesloten.
slimme klantenbinder
Snoepje van de week
Als klantenbinder gaf De Gruyter vanaf 1948 elke week een klein cadeautje weg voor kinderen: het legendarische Snoepje van de week. Het werd geïntroduceerd toen na de Tweede Wereldoorlog de suiker van de bon ging en er te veel suiker in aanbod was. Bij enkele guldens aan boodschappen werd ongevraagd snoep voor de kinderen meegegeven. Later werd het “snoepje” een plastic speelgoedje, een spelletje, een poppetje of een boekje. Elke week iets anders. Een langdurige actie was die van kartonnen bouwplaten van huizen en gebouwen.
bron: Wikipedia
buurtkapsalon
Hairfashion
In 1987 trokken Peggy en Perry in het pand op nummer 6 en begonnen daar een buurtkapsalon: Hairfashion. De dames lieten zich in die tijd nog wekelijks wassen, watergolven en föhnen. Ze kwamen er graag, het was een hele gemoedelijke winkel. Mensen pakten zelf een bakje koffie en bleven hangen om bij te praten. Kwamen soms zelfs binnen voor een praatje in plaats van een afspraak. “De zaak was soms net de roddelpagina van het Haarlems Dagblad”, vertelt Peggy. Alles werd door de klanten gedeeld en doorverteld tijdens een knipbeurt. Peggy was verstandig en hield zich wijs op de achtergrond. Ze hoorde alles aan, maar vertelde niets door.